Ayda bin lira geliri olanlar evini geçindirir.

İki bin lira olanlar araba alır, beş sene taksit öder.

Üç bin lira olanlar ev alır on sene taksit öder.

Dört bin lira olanlar ev alır, çocukluklarını geçirdikleri mahalleden taşınır.

Beş bin lira geliri olanlar çocukluk arkadaşlarından uzaklaşır, selamı sabahı keser.

Beş bin liradan fazla olanlar, güvenlikli sitelere yerleşir.

On bin lira geliri olanlar lüks villalara yerleşir, burnundan kıl aldırmaz.

On bin liradan fazla geliri olanlar lüks villalarda oturur, özel güvenlik önlemleri alır, kendilerini üstün sanmaya başlar ve halkı küçük görür.

Topu topu 70-80 yıllık bir ömür için düştükleri duruma bak. Sirk maymunu gibiler!

......
Bir arkadaşımın kızı üniversitede okumaya devam edebilmek için bursa ihtiyaç duymuş. Gelip bana söylediler... Evden çarşıya doğru yürürken düşünmeye başladım. Bir an kendimi, çok parası olan biri gibi hissettim. O çocuğun bütün okul masraflarını hemen karşıladım sanki... Sonra diğerleri geldi aklıma... Ayda iki yüz lira geliri olduğu için kömür yardımından faydalanamayan teyzenin bu soğukta ne durumda olduğunu düşündüm… Derhal bir kamyon kömür alıp hem o teyzeye hem de onun gibi olanlara dağıttım... Bir dostuma da sürpriz yapıp bir araba aldım. “Arabam olsa çok daha fazla iş yapabilirim” diyordu ya... Yapsın bakalım...

Yürümeye devam ettim... Elektriği suyu kesik komşularım var. Hepsinin elektriğini suyunu ödedim, onlara hiçbir şey belli etmeden... Ortak olduğu dükkanın taksitlerini ödeyemediği için orasında burasında sivilceler çıkan dostumun da sıkıntılarını derhal çözdüm. Bir meczup var çarşılarda yarı çıplak dolanıp duruyor. Onu da tuttum, önce bir hamama, oradan da götürdüm kaliteli bir mağazaya, baştan ayağa giydirdim. Cezaevinde yatan dostları da unutmadım tabi. Hepsine bol bol para yatırdım.

Nihayet çarşıya vardım. Bir sigara yakacaktım. Baktım sigaram yok. Bir dükkana girdim. Elimi soktum cebime... Sigara parasına elli kuruşum eksik... Adam “Önemli değil Osman abi. Sonra verirsin” dedi ama ben başladım gülmeye...

O zaman fark ettim ki, zenginim ben!

O tuzu kurular, benim hayallerime bile ulaşamazlar!

Onlar bütün ömürlerini paranın yönlendirmesine göre düzenlemiş, kazandıkça insani duygulardan uzaklaşmış fakirler!

Ben zenginim! Hayatın tam ortasında duruyorum. Çabalıyorum, bulaşıyorum, gülüyorum, ağlıyorum, kavga ediyorum... Ben kendim gibi yaşıyorum...

Gönlümde insani duygular asla eksilmedi.

Hiçbir mala malik değilim ve böyle bir arzum da yok. Ben zaten zenginim...

Onlar var ya onlar...

Topu topu 70-80 yıllık bir ömür için sirk maymunu gibiler...

Pis fakirler!..